Pinerolo, la città dell cavalleria

Ciao! De eerste drie weken in Pinerolo zitten erop! Het uitzicht met de bergen en het typische pittoreske dorpje van op de foto's van internet zijn dus waar! Het landschap is hier prachtig. Altijd als we in de auto ergens naartoe rijden kan niet niet stoppen met uit het raam kijken naar van alles en nog wat. Zelfs voor ik de school binnenwandelen werp ik nog snel even een blik op de Alpen, zoiets is echt ongelofelijk voor iemand die gewoon is om vlakke weilanden te zien. 

Oké, genoeg over het uitzicht, nu even over mijn start in Italië. Het begin gaat niet zo vlot als in Amerika, zeker omdat ik het Italiaans niet machtig ben zoals ik het Engels machtig ben. De eerste week verliepen tafelgesprekken moeizaam tussen mij en mijn gastouders, want zij kunnen namelijk weinig Engels. Gelukkig is er mijn gastzus die twee zomers geleden voor 3 maanden naar Australië is vertrokken en goed Engels spreekt. Het is ook fijn dat zij begrijpt hoe het is om een uitwisselingsstudent te zijn zonder de taal van het land goed te kunnen spreken. Met haar kom ik echt goed overeen. Ze neemt me overal mee naartoe waar ze me mee naartoe kan nemen, wat echt fijn is, anders zit ik de hele tijd binnen. Ondanks het kleine taalprobleempje is mijn gastgezin echt super vriendelijk en lief. Ze helpen me met het verstaan en het spreken van het Italiaans en zijn bekommerd om wat er op school gebeurd. Wanneer ik hulp nodig heb, staan ze steeds voor me klaar.

Op school voel ik me pas sinds deze week echt deel van de klasgroep. Toen ik de eerste dag toekwam was iedereen wel geïnteresseerd in mij, maar toen de leerkracht zei dat ik niet goed Italiaans sprak, maar wel Frans en Engels, wou niemand echt moeite doen om praten. Ze vroegen allerlei zaken aan de leerkracht die zij dan ten slotte moest vertalen in het Frans voor mij. Iedereen is super lief en vriendelijk, maar echt deel van de groep maakte ik nog niet uit. Nu vandaag gaat alles stukken beter. Ik probeer Italiaans met ze te praten en vele zijn onder de indruk dat ik toch al wat Italiaans kan nu. Ik was uitgenodigd voor verjaardagsfeestjes en ben zo toch aan de praat geraakt met verschillende mensen van mijn klas. Lara is het meisje waar ik het meest mee samen ben, zij heeft me door de eerste week geloosd. Lara is drietalig met een Franse mama en een Oostenrijkse papa woont ze in Italië, dus Lara spreekt Frans, Duits en Italiaans. De eerste week was zij vooral mijn persoonlijke vertaler. En gelukkig maar want de leerkrachten zijn niet echt geïnteresseerd in mij, wat me echt een beetje stoort. Ik ben hier voor de leren, maar ze doen alsof ik een toerist ben die niets wil doen. De lerares Italiaans/Latijn is super lief, zij spreekt Frans wanneer ik het echt niet begrijp, maar ze praat rustig en traag Italiaans voor mij waardoor alles stukken makkelijker wordt te verstaan. Ze geeft me ook kopieën met oefeningen Italiaans voor beginners, ze begrijpt dat ik hier ben voor te leren en ze geeft me daarom ook kleine opdrachtjes in verband met de les. De leraar wiskunde is ook heel erg vriendelijk tegenover mij, iedere week vraag hij hoe het gaat en of mijn Italiaans al wat beter is. Hij legt ook na iedere uitleg de les 1 minuut stil zodat Lara aan mij in het Frans extra uitleg kan geven voor de dingen die ik niet versta. De andere leerkrachten trekken hun niets aan van het feit dat ik aanwezig ben ik klas. Ik heb me nochtans aan iedere leerkracht gaan voorstellen en erbij gezegd dat ik niet goed Italiaans spreek, maar wel andere talen. Toch doen ze gewoon door met hun les of hun persoonlijke ondervragingen* zonder mij enig werk of uitleg te geven (*in Italië worden leerlingen soms per 3 mondeling ondervraagd terwijl de rest van de klas mag studeren). Ik heb hierover met mijn gastgezin gepraat en we hebben besloten dat we het misschien een beetje tijd moeten geven. Toch heeft mijn gastmama nu na 3 weken gepraat met Professoressa Durando, want zij is verantwoordelijk voor de uitwisselingsstudenten op school. Vandaag heb ik ook met haar gepraat en zij zal kijken of ze met de leerkrachten misschien een idee kan uitwerken om mij in de les te betrekken. Hopelijk zullen de leerkrachten mij als een gewone leerling zien!

Naast school en mijn gastfamilie is er eigenlijk nog niet zoveel gebeurd. Ik heb een leuke en goedkope fitnesszaal gevonden waar ik 3 keer in de week ga sporten. Ze hebben me een work out-plan gegeven, dus hoop ik toch een beetje in vorm te geraken na die 5 maanden Amerika. Maandagnamiddag ga ik samen met Lara naar de Franse les die wordt aangeboden door school. Zo hoop ik nieuwe mensen te leren kennen en mijn Frans wat te onderhouden.

Hopelijk wordt het een even fantastisch avontuur als Amerika, maar ik heb er alle vertrouwen in want alle begin is moeilijk! :)

Zo ziet Pinerolo er uit

Het prachtige uitzicht vanuit de auto

De stadskaart van Pinerolo

Uitzicht vanuit mijn slaapkamer

un litro di felicità per noi due (een liter geluk voor ons twee)

De wc's op school zijn een echte nachtmerrie

Ik en mijn nieuwe vriend

Het heeft gesneeuwd op onze palmbomen!

Samen naar het Rode Kruis etentje zonder elektriciteit tegen de opwarming van de aarde

Het ging er best gezellig aan toe!

Zelf Spring is aanwezig in het lokaal van het jeugd Rode Kruis (jeugdsentiment)

Een echte, originele, huisgemaakte pizza

Samen met Ilenia en Elena gaan ijsschaatsen

Samen naar een verkleedverjaardagsfeestje

Samen met Chiara en Roberta uit mijn klas

Zo dat was het zo een beetje voor de voorbije weken.

Groetjes uit Pinerolo, ciao!

Ciao Italia!

Dit bericht was zaterdag geschreven maar door de niet zo handige Blogger-app was het niet geplaatst. Bij deze de blogpost van zaterdag. 

Momenteel zit ik op de trein richting Torino waar ik mijn gastgezin zal ontmoeten. Het is nu 12u45 en de aankomst is voorzien rond 14u. Gelukkig zit ik hier niet alleen. Samen met 3 andere uitwisselingsstudenten en mijn lokale coördinator reizen we richting Torino. Alhoewel we allemaal naar Torino gaan, zijn we allemaal in een ander dorp en school geplaatst, behalve Laure uit Frankrijk die bij mij op school zit! Ergens ben ik daar wel blij om, een bekend iemand in een zee van onbekenden. 

De oriëntatiedagen in Rome waren echt leuk. Ik heb weeral mensen leren kennen van over de hele wereld. We waren met een groep van 24 waaronder maar 6 Europeanen, de rest van de groep waren Australiërs. De oriëntatiesessies zelf waren herhalingen van die die ik in België gehad heb en ook door mijn ervaring in Amerika wist ik al ongeveer alles wat ik moest weten. Toch waren de activiteiten en vooral het bezoek aan Rome de hoogtepunten van het verblijf. Helaas hebben we voor het aantal dagen dat we in Rome verbleven, Rome op een heel korte tijd moeten zien. De meeste tijd ging naar oriëntatiesessies. Zo'n oriëntatiesessie gaat vooral over je houding, je gastgezin, de regels... Ergens had ik het gevoel dat ik gewoon naar mijn gastgezin wou vertrekken en niet de herhalingen van vorige oriëntatiesessies. Toch moet ik toegeven dat ik hier en daar nog een nuttige tip heb opgevangen. Voor de mensen die mijn niet op facebook hebben, hier zijn wat foto's van Rome!

En ook nog wat foto's van we oriëntatie zelf. Ga ook gerust naar de facebookpagina van WEP Italy voor meer foto's. Ik kan helaas de link hier niet inzetten omdat dit via mijn telefoon niet lukt.

Als ik geïnstalleerd ben bij mijn gastfamilie en ik de tijd vind, zal ik mijn blog nog eens updaten. Maandag moet ik al naar school dus het kan misschien eventjes duren voordat ik nog iets post, maar ik zal jullie zeker op de hoogte proberen te houden! 

Groetjes vanuit de trein van Roma naar Torino. 🚊

Home sweet home

Dat er zo snel nog een blogbericht zou volgen hadden jullie niet verwacht hé? Wel, ik zou zeggen geniet er van want misschien is dit een uniek moment in mijn bloggeschiedenis! Je zult het misschien niet geloven, maar ik had een vrij moment terwijl ik voor een computer zat en dacht 'ik zal mijn blog eens updaten'. Zo gezegd zo gedaan dus.

 

Ik ben dus al drie weken terug in België. Voor de mensen die mijn terugvlucht niet hebben kunnen volgen op facebook via zowel mijn statussen als die van mijn ouders: de terugvlucht was één grote nachtmerrie! Ik moest super vroeg opstaan (3u30 's morgens!) om mijn eerste vlucht te nemen in Texarkana, daaruit vloog ik dan naar Dallas, TX. Mijn vlucht in Dallas had vertraging, het begon met 10 minuten en dan vervolgens werd het 3 uur. Uiteindelijk hebben ze me dan op een vlucht naar Newark gezet, maar veel te laat. Resultaat, in Newark was de vlucht naar Brussel vertrokken, zonder mij. Geen enkele andere vlucht ging die avond nog naar België. Oké, daar stond ik dan, huilend aan de telefoon met papa, waar het ondertussen al een gat in de nacht was. Uitgeput en gestresseerd ging ik richting de 'Customer Service'. Daar vroeg ik naar een vlucht richting Parijs of Amsterdam. Alles zat vol, zowel Ecomony Class als Business. 'Wilt u echt niet wachten tot morgenochtend?' Mevrouw, ik ga echt mijn geduld verliezen als uw maatschappij mij deze avond niet meer naar Europa kan brengen. Neen, ik blijf hier niet op de luchthaven overnachten. Dan geeft die mevrouw naar mij een geniaal idee 'Misschien kunt u een vlucht naar Londen nemen?'. Ja! Fantastisch! Geef me een vlucht naar Londen en van daaruit een aansluiting naar Brussel. Eindelijk, op die vlucht was er nog plaats! Ze hebben mijn stoel ook gratis geüpdatet naar Economy Plus, lekker veel beenruimte! Na veel stress en vertraging ben ik uiteindelijk op 23 december om 14u geland in Brussel, toen ik daar aan de bagageband stond te wachten, kreeg ik natuurlijk nog een heerlijke verrassing (ohja, deze zin is duidelijk ironisch bedoeld). Mijn bagage stond nog op de luchthaven van Amerika, helemaal aan de andere kant van de Atlantische Oceaan. En met de feestdagen dacht ik dat ik die niet snel zou terugzien. Gelukkig is mijn bagage de volgende avond aan huis geleverd geweest! Ja het was een echte nachtmerrie. Zeker als je zo voor de eerste keer echt alleen vliegt met verbindingsvluchten.

 

Maar nu ligt dit hele avontuur al lang achter me. Ik wou het gewoon nog even kwijt voor de mensen die deze blog volgen en niet via facebook hebben kunnen volgen wat er zo allemaal aan het gebeuren was. De luchtvaart maatschappij waar ik trouwens mee vloog was United Airlines. Geen aanrader, want het heeft uren geduurd voor iemand zich in Dallas zich bekommerde over het feit dat ik nog een andere vlucht moest nemen, richting Europa dan nog.

 

Nu heb ik weer even van het Belgische leven en vooral eten kunnen genieten. Met de feestdagen heb ik zowat ieder familielid teruggezien en ook mijn vrienden hebben eventjes pauze genomen in deze harde examenperiode om met mij wat bij te praten. Op nieuwjaar zijn we dan ook met zijn allen eens goed gaan feesten. Het werd natuurlijk wel eenzaam. Mama en papa moeten werken, broer moet naar school en vrienden zitten te studeren, terwijl mijn leven precies op pauze staat. Ik heb dan maar een studentenjob gezocht en wie zoekt die vindt! Ik heb een super leuke job in Bouncewear Kortrijk, de nieuwe basketbalwinkel. Voor iedereen die geïnteresseerd is, spring eventjes binnen! We zijn te vinden op de Veemarkt, naast het leegstaande pand van de vroegere AVA.

 

Binnen een kleine week vertrek ik dan richting Italië! Ik heb er echt wel zin in. Zo leven als een echte Italiaan in zo'n klein, schattig, pittoresk dorpje! Voor de mensen die het nog niet weten, het kleine heeft een naam, nl. Pinerolo! Zoek het gerust eens op, de foto's zullen je er zelf naar doen verlangen!

 

Wie nog vragen heeft, of me nog eens zou willen zien nu ik nog in België ben, stuur gerust een berichtje via fb of een smsje! Voor de mensen die me niet zo goed kennen, je mag altijd een reactie achterlaten op de blog zelf! :)

 

Vele groetjes uit het koude België! 

 

Discovering the United States

Ik had het kunnen weten, ik heb mijn blog wat links laten liggen omdat ik te druk had met andere dingen. Ik blijf dit excuus gebruiken bij ieder blogbericht, maar het is waar. Ik zal het in dit blogbericht bewijzen!

Op school gaat alles goed, het onlangs een tijdelijk rapport gehad en mijn punten bevinden zich steeds in de 90. Ik wil niet opscheppen, maar ik heb zelf voor twee vakken 100! :) Elke les is beste wel leuk, behalve die van Engels. Mrs Madsen is niet mijn favoriete leerkracht. Als er iemand een vraag stelt zoals 'What page are we on?' en dan antwoordt ze gewoon met 'yes'. Wanneer ik een vraag heb rond een bepaald onderwerp, ben ik nog meer verward door haar antwoord. Het enige vak waarin ik echt iets bijleer is American History. Ik heb in geschiedenis nooit de Verenigde Staten zo gedetailleerd besproken. School is hier best wel makkelijk, maar zeker niet volledig nutteloos.

Ik heb het echt wel getroffen met mijn gastfamilie. Ze doen zoveel voor ons, we hebben amper regels (daarmee bedoel ik niet dat we echt ALLES mogen, maar er zijn uitwisselingsstudenten die soms bepaalde kleren niet mogen dragen dus wij mogen redelijk veel). Jeff nam ons vrijdag mee naar Little Rock, de hoofdstad van Arkansas. Terwijl iedereen op school zat, reden wij richting Little Rock. We gingen naar Kripsy Kreme! Een fantastisch lekkere donutwinkel! Bij een aankoop van een aantal donuts krijg je een warme, vers van de pers geglaceerde donut. De warme donut was hemels! (Ik begin als een echte Amerikaan te denken met mijn donut!) Natuurlijk bestelden we een hele boel donuts zodat we thuis niet zouden verhongeren. Helaas zijn de koude donuts niet hetzelfde als de warme... Jeff moest naar een meeting zo wij werden gedropt in het winkelcentrum. Sophie en ik hebben daar wat rond geslenterd en wat kleine prulletjes gekocht, onder andere wantjes want het begint hier best wel koud te worden! 

Een dozijn geglaceerde Kripsy Kreme donuts!

Cappuccino'tje drinken in Little Rock

Mijn cappuccino had een hazelnoot smaakje, hmmmmm

Jeff en Sheryl lieten ons niet enkel het stadsleven zien in Little Rock hebben ze ons ook het plattelandsleven getoond door te gaan jagen. Een paar dagen geleden zijn we dus gaan jagen. Het was zo vreselijk koud 's morgens, maar zo tussen de bossen slenteren om 7u 's morgens wanneer de zon opkomt had wel iets. Helaas hebben we geen herten gezien zaterdag of zondag (8 en 9 november). Sheryl moest maandag gaan werken, dus gingen ik en Sophie zondagnamiddag met haar naar huis, want ja, zo'n gedreven jager ben ik nu ook weer niet :). Gelukkig moest ik maandag en dinsdag dan niet naar school, want we kregen verlengd weekend om te gaan "jagen", maar ik heb het benut om te "rusten". Jeff had wel een hert geschoten maandag, dus heb ik dan ook wel echt vers 'deer meat' gegeten. Natuurlijk zou ik zo'n vers stuk wild bereid hebben met een heerlijke bruine saus en verse aardappeltjes, maar hier dragen ze hun vlees in melk en in bloem en frituren het dan een beetje. Het was wel lekker, maar ik zou een stuk vlees nooit zo behandelen (ach ja, misschien ligt dat aan mijn opvoeding ;)).

Bijschrift toevoegen

In de kou als een Eskimootje

Milkshake drinken in de beroemde steak 'n Shake'

Gezichtsmaskertje, omdat het kan

Caramel Brûlée om de handjes warm te houden

Best wel koud in OKC

Onderweg naar de NBA match

Een echte OKC Thunder fan gespot

Dit weekend zijn we op uitstap gegaan naar ... OKLAHOMA CITY! Ja, we hebben Arkansas verlaten en zijn richting Oklahoma gereden, binnen de vijf uur stonden we in Oklahoma City. Eerst zijn we een bezoekje gaan brengen aan Jeffs zoon, die samen met zijn vrouw een appartementje huren in OKC. Daarna zijn we samen naar het (ja weeral) winkelcentrum geweest. We hebben wat rond gelopen, en ik heb mezelf getrakteerd op een pyjama, juwelen en een pennenzak (want ik heb dat natuurlijk super hard nodig als ik naar de universiteit ga). Van al dat shoppen had iedereen honger gekregen en dan zijn we in Steak 'n Shake gaan eten, een bekende hamburgertent. Ze hebben blijkbaar de beste milkshakes en de beste hamburgers. Ik at een fantastische 'Nacho Cheese Hamburger' en als dessert een 'Peanut Butter Cup Milkshake'. Het was fantastisch! Daarna gingen we naar het hotel zodat we de volgende morgen vroeg uit de veren konden om OKC te verkennen. Zondag stonden we op en besloten tijdens het ontbijt om naar Target te gaan, zodat ik misschien wat goedkopere OKC Thunder zaken kon vinden voor mijn broer. Mijn kleine broer Victor is een gigantische fan van de NBA basketbalploeg OKC Thunder, omdat hij een beetje jaloers wat dat ik naar OKC ging, besloot ik hem blij te maken met wat souveniertjes. Nadat we Target hadden verkend, heb ik mezelf getrakteerd op een Starbucks, want ik HOU van Starbucks! Helaas hebben we nog geen Starbucks in Kortijk (maar samen met oma naar Kaffée Renée gaan is best wel een goed alternatief :)). 's Avonds gingen we naar de NBA basketbalmatch, OKC Thunder speelde tegen Houston Rockets. The Rockets hebben gewonnen, maar de eindstand (65-69) had maar een klein verschil. De volgende dag, voor we terug naar Arkansas gingen, zijn we allemaal samen gaan eten in Swadley's, blijkbaar heel bekend voor hun barbeque vlees. Jeff bestelde vijf plateaus met allemaal soorten vlees op en dan wat puree, pasta, salade en frietjes. Toen we klaar waren met eten, begreep ik waarom het zo bekend was voor hun vlees! Helaas moesten we na deze zalige uitstap terug naar huis... :(

In november hebben we ook Homecoming gehad. Meisjes worden op basis van verkiezing gekozen om hun jaar te vertegenwoordigen. Zij worden dan gedurende de Homecoming ceremonie geëscorteerd door de verkozen jongens uit hun jaar. Junior High (de jongste jaren) hebben een Homecoming Princes and Senior High (de oudere jaren) hebben een Homecoming Queen. Na deze ceremonie, spelen beide teams, zowel jongens als meisjes, hun Homecoming Game. Toen ik rond vroeg waarom Homecoming zo speciaal is, en waarom iedereen zo graag verkozen wou worden, konden de meeste mijn vraag niet beantwoorden. De meeste zeiden gewoon dat het een traditie is die niet kan veranderd worden. Andere noemden het een populariteitsspel, en ergens is deze opmerking wel begrijpelijk vanuit mijn standpunt. Tijdens de ceremonie hoorde ik wel een mevrouw zeggen dat Homecoming iets was, waarbij de mensen de studenten verwelkomden wanneer ze thuis kwamen na hun eerste jaar op de universiteit. Van deze betekenis vind je natuurlijk niets meer terug in de hedendaagse Homecoming, maar daar zou de oorsprong liggen.

Anna, Kate en ik tijdens homecoming (Sam deed een photobomb)

Kate en ik met Maddie

Op de foto met Homecoming queen Lauren

Ok, dit is voorlopig alles wat ik nog te vertellen had van belangrijks. Natuurlijk mag iedereen nog steeds vragen stellen via facebook, e-mail, telefoon,... Ik zal waarschijnlijk nog eens bloggen voordat ik terug in België ben (hoogstwaarschijnlijk tussen twee vluchten wanneer ik me dood verveel wachtend op de volgende vlucht!).

PS.: Voor de mensen die nog niet ingelicht zijn, sorry daarvoor maar... IK HEB MIJN GASTGEZIN IN ITALIË! De familie Ariello woont in Pinerolo in het noorden van Italië, dicht bij Turijn en op maar twee uur van Milaan (hopelijk we eens gaan shoppen). Behalve mijn twee gastouders heb ik ook twee gastzussen, Elena is 18 (mijn leeftijd) en Selena is 20, maar die studeert ondertussen in Engeland. Ik heb al contact gehad met mijn gastpapa Dario en mijn gastzus Elena en het zien er super aangename en vriendelijke mensen uit! Ik heb al zin om naar Italië te vertrekken (maar heb toch wat schrik voor de taal).

Veel groetjes uit Arkansas! Hoewel het er hier uitziet als een boerengat, heb ik me hier rot geamuseerd en zal me nog rot amuseren voor de laatste weken! Het vertrek zal toch wel met een dubbel gevoel zijn...