Pinerolo, la città dell cavalleria

Ciao! De eerste drie weken in Pinerolo zitten erop! Het uitzicht met de bergen en het typische pittoreske dorpje van op de foto's van internet zijn dus waar! Het landschap is hier prachtig. Altijd als we in de auto ergens naartoe rijden kan niet niet stoppen met uit het raam kijken naar van alles en nog wat. Zelfs voor ik de school binnenwandelen werp ik nog snel even een blik op de Alpen, zoiets is echt ongelofelijk voor iemand die gewoon is om vlakke weilanden te zien. 

Oké, genoeg over het uitzicht, nu even over mijn start in Italië. Het begin gaat niet zo vlot als in Amerika, zeker omdat ik het Italiaans niet machtig ben zoals ik het Engels machtig ben. De eerste week verliepen tafelgesprekken moeizaam tussen mij en mijn gastouders, want zij kunnen namelijk weinig Engels. Gelukkig is er mijn gastzus die twee zomers geleden voor 3 maanden naar Australië is vertrokken en goed Engels spreekt. Het is ook fijn dat zij begrijpt hoe het is om een uitwisselingsstudent te zijn zonder de taal van het land goed te kunnen spreken. Met haar kom ik echt goed overeen. Ze neemt me overal mee naartoe waar ze me mee naartoe kan nemen, wat echt fijn is, anders zit ik de hele tijd binnen. Ondanks het kleine taalprobleempje is mijn gastgezin echt super vriendelijk en lief. Ze helpen me met het verstaan en het spreken van het Italiaans en zijn bekommerd om wat er op school gebeurd. Wanneer ik hulp nodig heb, staan ze steeds voor me klaar.

Op school voel ik me pas sinds deze week echt deel van de klasgroep. Toen ik de eerste dag toekwam was iedereen wel geïnteresseerd in mij, maar toen de leerkracht zei dat ik niet goed Italiaans sprak, maar wel Frans en Engels, wou niemand echt moeite doen om praten. Ze vroegen allerlei zaken aan de leerkracht die zij dan ten slotte moest vertalen in het Frans voor mij. Iedereen is super lief en vriendelijk, maar echt deel van de groep maakte ik nog niet uit. Nu vandaag gaat alles stukken beter. Ik probeer Italiaans met ze te praten en vele zijn onder de indruk dat ik toch al wat Italiaans kan nu. Ik was uitgenodigd voor verjaardagsfeestjes en ben zo toch aan de praat geraakt met verschillende mensen van mijn klas. Lara is het meisje waar ik het meest mee samen ben, zij heeft me door de eerste week geloosd. Lara is drietalig met een Franse mama en een Oostenrijkse papa woont ze in Italië, dus Lara spreekt Frans, Duits en Italiaans. De eerste week was zij vooral mijn persoonlijke vertaler. En gelukkig maar want de leerkrachten zijn niet echt geïnteresseerd in mij, wat me echt een beetje stoort. Ik ben hier voor de leren, maar ze doen alsof ik een toerist ben die niets wil doen. De lerares Italiaans/Latijn is super lief, zij spreekt Frans wanneer ik het echt niet begrijp, maar ze praat rustig en traag Italiaans voor mij waardoor alles stukken makkelijker wordt te verstaan. Ze geeft me ook kopieën met oefeningen Italiaans voor beginners, ze begrijpt dat ik hier ben voor te leren en ze geeft me daarom ook kleine opdrachtjes in verband met de les. De leraar wiskunde is ook heel erg vriendelijk tegenover mij, iedere week vraag hij hoe het gaat en of mijn Italiaans al wat beter is. Hij legt ook na iedere uitleg de les 1 minuut stil zodat Lara aan mij in het Frans extra uitleg kan geven voor de dingen die ik niet versta. De andere leerkrachten trekken hun niets aan van het feit dat ik aanwezig ben ik klas. Ik heb me nochtans aan iedere leerkracht gaan voorstellen en erbij gezegd dat ik niet goed Italiaans spreek, maar wel andere talen. Toch doen ze gewoon door met hun les of hun persoonlijke ondervragingen* zonder mij enig werk of uitleg te geven (*in Italië worden leerlingen soms per 3 mondeling ondervraagd terwijl de rest van de klas mag studeren). Ik heb hierover met mijn gastgezin gepraat en we hebben besloten dat we het misschien een beetje tijd moeten geven. Toch heeft mijn gastmama nu na 3 weken gepraat met Professoressa Durando, want zij is verantwoordelijk voor de uitwisselingsstudenten op school. Vandaag heb ik ook met haar gepraat en zij zal kijken of ze met de leerkrachten misschien een idee kan uitwerken om mij in de les te betrekken. Hopelijk zullen de leerkrachten mij als een gewone leerling zien!

Naast school en mijn gastfamilie is er eigenlijk nog niet zoveel gebeurd. Ik heb een leuke en goedkope fitnesszaal gevonden waar ik 3 keer in de week ga sporten. Ze hebben me een work out-plan gegeven, dus hoop ik toch een beetje in vorm te geraken na die 5 maanden Amerika. Maandagnamiddag ga ik samen met Lara naar de Franse les die wordt aangeboden door school. Zo hoop ik nieuwe mensen te leren kennen en mijn Frans wat te onderhouden.

Hopelijk wordt het een even fantastisch avontuur als Amerika, maar ik heb er alle vertrouwen in want alle begin is moeilijk! :)

Zo ziet Pinerolo er uit

Het prachtige uitzicht vanuit de auto

De stadskaart van Pinerolo

Uitzicht vanuit mijn slaapkamer

un litro di felicità per noi due (een liter geluk voor ons twee)

De wc's op school zijn een echte nachtmerrie

Ik en mijn nieuwe vriend

Het heeft gesneeuwd op onze palmbomen!

Samen naar het Rode Kruis etentje zonder elektriciteit tegen de opwarming van de aarde

Het ging er best gezellig aan toe!

Zelf Spring is aanwezig in het lokaal van het jeugd Rode Kruis (jeugdsentiment)

Een echte, originele, huisgemaakte pizza

Samen met Ilenia en Elena gaan ijsschaatsen

Samen naar een verkleedverjaardagsfeestje

Samen met Chiara en Roberta uit mijn klas

Zo dat was het zo een beetje voor de voorbije weken.

Groetjes uit Pinerolo, ciao!

Ciao Italia!

Dit bericht was zaterdag geschreven maar door de niet zo handige Blogger-app was het niet geplaatst. Bij deze de blogpost van zaterdag. 

Momenteel zit ik op de trein richting Torino waar ik mijn gastgezin zal ontmoeten. Het is nu 12u45 en de aankomst is voorzien rond 14u. Gelukkig zit ik hier niet alleen. Samen met 3 andere uitwisselingsstudenten en mijn lokale coördinator reizen we richting Torino. Alhoewel we allemaal naar Torino gaan, zijn we allemaal in een ander dorp en school geplaatst, behalve Laure uit Frankrijk die bij mij op school zit! Ergens ben ik daar wel blij om, een bekend iemand in een zee van onbekenden. 

De oriëntatiedagen in Rome waren echt leuk. Ik heb weeral mensen leren kennen van over de hele wereld. We waren met een groep van 24 waaronder maar 6 Europeanen, de rest van de groep waren Australiërs. De oriëntatiesessies zelf waren herhalingen van die die ik in België gehad heb en ook door mijn ervaring in Amerika wist ik al ongeveer alles wat ik moest weten. Toch waren de activiteiten en vooral het bezoek aan Rome de hoogtepunten van het verblijf. Helaas hebben we voor het aantal dagen dat we in Rome verbleven, Rome op een heel korte tijd moeten zien. De meeste tijd ging naar oriëntatiesessies. Zo'n oriëntatiesessie gaat vooral over je houding, je gastgezin, de regels... Ergens had ik het gevoel dat ik gewoon naar mijn gastgezin wou vertrekken en niet de herhalingen van vorige oriëntatiesessies. Toch moet ik toegeven dat ik hier en daar nog een nuttige tip heb opgevangen. Voor de mensen die mijn niet op facebook hebben, hier zijn wat foto's van Rome!

En ook nog wat foto's van we oriëntatie zelf. Ga ook gerust naar de facebookpagina van WEP Italy voor meer foto's. Ik kan helaas de link hier niet inzetten omdat dit via mijn telefoon niet lukt.

Als ik geïnstalleerd ben bij mijn gastfamilie en ik de tijd vind, zal ik mijn blog nog eens updaten. Maandag moet ik al naar school dus het kan misschien eventjes duren voordat ik nog iets post, maar ik zal jullie zeker op de hoogte proberen te houden! 

Groetjes vanuit de trein van Roma naar Torino. 🚊

Home sweet home

Dat er zo snel nog een blogbericht zou volgen hadden jullie niet verwacht hé? Wel, ik zou zeggen geniet er van want misschien is dit een uniek moment in mijn bloggeschiedenis! Je zult het misschien niet geloven, maar ik had een vrij moment terwijl ik voor een computer zat en dacht 'ik zal mijn blog eens updaten'. Zo gezegd zo gedaan dus.

 

Ik ben dus al drie weken terug in België. Voor de mensen die mijn terugvlucht niet hebben kunnen volgen op facebook via zowel mijn statussen als die van mijn ouders: de terugvlucht was één grote nachtmerrie! Ik moest super vroeg opstaan (3u30 's morgens!) om mijn eerste vlucht te nemen in Texarkana, daaruit vloog ik dan naar Dallas, TX. Mijn vlucht in Dallas had vertraging, het begon met 10 minuten en dan vervolgens werd het 3 uur. Uiteindelijk hebben ze me dan op een vlucht naar Newark gezet, maar veel te laat. Resultaat, in Newark was de vlucht naar Brussel vertrokken, zonder mij. Geen enkele andere vlucht ging die avond nog naar België. Oké, daar stond ik dan, huilend aan de telefoon met papa, waar het ondertussen al een gat in de nacht was. Uitgeput en gestresseerd ging ik richting de 'Customer Service'. Daar vroeg ik naar een vlucht richting Parijs of Amsterdam. Alles zat vol, zowel Ecomony Class als Business. 'Wilt u echt niet wachten tot morgenochtend?' Mevrouw, ik ga echt mijn geduld verliezen als uw maatschappij mij deze avond niet meer naar Europa kan brengen. Neen, ik blijf hier niet op de luchthaven overnachten. Dan geeft die mevrouw naar mij een geniaal idee 'Misschien kunt u een vlucht naar Londen nemen?'. Ja! Fantastisch! Geef me een vlucht naar Londen en van daaruit een aansluiting naar Brussel. Eindelijk, op die vlucht was er nog plaats! Ze hebben mijn stoel ook gratis geüpdatet naar Economy Plus, lekker veel beenruimte! Na veel stress en vertraging ben ik uiteindelijk op 23 december om 14u geland in Brussel, toen ik daar aan de bagageband stond te wachten, kreeg ik natuurlijk nog een heerlijke verrassing (ohja, deze zin is duidelijk ironisch bedoeld). Mijn bagage stond nog op de luchthaven van Amerika, helemaal aan de andere kant van de Atlantische Oceaan. En met de feestdagen dacht ik dat ik die niet snel zou terugzien. Gelukkig is mijn bagage de volgende avond aan huis geleverd geweest! Ja het was een echte nachtmerrie. Zeker als je zo voor de eerste keer echt alleen vliegt met verbindingsvluchten.

 

Maar nu ligt dit hele avontuur al lang achter me. Ik wou het gewoon nog even kwijt voor de mensen die deze blog volgen en niet via facebook hebben kunnen volgen wat er zo allemaal aan het gebeuren was. De luchtvaart maatschappij waar ik trouwens mee vloog was United Airlines. Geen aanrader, want het heeft uren geduurd voor iemand zich in Dallas zich bekommerde over het feit dat ik nog een andere vlucht moest nemen, richting Europa dan nog.

 

Nu heb ik weer even van het Belgische leven en vooral eten kunnen genieten. Met de feestdagen heb ik zowat ieder familielid teruggezien en ook mijn vrienden hebben eventjes pauze genomen in deze harde examenperiode om met mij wat bij te praten. Op nieuwjaar zijn we dan ook met zijn allen eens goed gaan feesten. Het werd natuurlijk wel eenzaam. Mama en papa moeten werken, broer moet naar school en vrienden zitten te studeren, terwijl mijn leven precies op pauze staat. Ik heb dan maar een studentenjob gezocht en wie zoekt die vindt! Ik heb een super leuke job in Bouncewear Kortrijk, de nieuwe basketbalwinkel. Voor iedereen die geïnteresseerd is, spring eventjes binnen! We zijn te vinden op de Veemarkt, naast het leegstaande pand van de vroegere AVA.

 

Binnen een kleine week vertrek ik dan richting Italië! Ik heb er echt wel zin in. Zo leven als een echte Italiaan in zo'n klein, schattig, pittoresk dorpje! Voor de mensen die het nog niet weten, het kleine heeft een naam, nl. Pinerolo! Zoek het gerust eens op, de foto's zullen je er zelf naar doen verlangen!

 

Wie nog vragen heeft, of me nog eens zou willen zien nu ik nog in België ben, stuur gerust een berichtje via fb of een smsje! Voor de mensen die me niet zo goed kennen, je mag altijd een reactie achterlaten op de blog zelf! :)

 

Vele groetjes uit het koude België!